Onnozel eigenlijk.

Eén meter tachtig. Zeventig kilogram. Vijfenzeventig D. De getallenreeks die me geregeld nog van mijn stuk brengt. Die me met een pruillip en een deken over mijn hoofd op de zetel of in mijn bed doet belanden. Onnozel eigenlijk. 

Het heeft er altijd wat in gezeten. Je hoeft niet naar mijn ouders te wijzen: geen mensen zo'n fan van mij als zij. Dik, dun, stevige botten, korte haren, lange haren, magere neus, vreemde kin, vuile nagels... whatever. Big love, altijd. 

Als kleuter worstelde ik met mijn Parijse coiffure, frou incluis, en met - naar mijn vijfjarige sterke mening - veel te dikke bovenbenen. Gestaag kwamen er zelfbeoordeelde, zogenaamde minpunten bij die hun gewicht bij in de weegschaal der zelfliefde en zelfvertrouwen legden. Figuurlijk dan. Onnozel eigenlijk.

Dat vrouwelijke puberlichaam vormde ook een uitdaging. Ik prijs me gelukkig dat ik verder geïnteresseerd was in kunst, bosbessenjenevertjes in The Bronx, skateboarding en muziek. Maar toch vond ik die cavaillon-vormende borsten niet zo plezant. Onnozel eigenlijk.

Ik ben niet rond. Ik ben in balans. Maandag ben ik blij dat mijn iets bredere heupen zo'n fijne taille vormen. Dinsdag vind ik dat mijn lengte me een zekere sierlijkheid geeft. Geen getal dat tussenbeide komt. Woensdag moet ik glimlachen om mijn open, gulzige blik. 

Donderdag sta ik in een pashokje met een aantal items in maat XL en L aan de kapstok. Nuchter. Onnozel eigenlijk. De broek zakt van mijn heupen en de jurk van mijn schouders. De respectievelijke L en M - onnozel eigenlijk - doen hetzelfde. Niet te dragen. Het worden een M en een S. 

Van binnen maakt mijn hart een sprongetje. Ik ben blij. Onnozel eigenlijk.

Bijschrift toevoegen

Zeg eens, maak jij je ook druk om je lijf, maakt jouw hart een sprongetje bij zotte, lijfelijke bewustwording?