'k Had het kunnen zien aankomen. En toch ook weer niet.

Ik ben er nog altijd niet uit òf en hoe ik hier erover zou willen schrijven, maar dat kan ik al wel zeggen: 'k had het kunnen zien aankomen. Die burn-out. 

Immers, het afgelopen jaar vulde mijn kleerkast zich hoofdzakelijk met miskopen. Oké, op die ene witte slobbertrui na, die ik dan meteen ook bombardeerde tot "Lievelingstrui". 

Alechinsky @KMSKB - Pic by Rukhsar Abdul

Er is de groen-witte midi skirt die ik met witte wintertrui plande te dragen. Echter, met kousen onder - we blijven ons bevinden in het noordelijk halfrond - geeft het item me een soort non-gehalte. Dat kun je trouwens in beide richtingen interpreteren: "non" als in "katholieke of gelovige zuster" of als in "onbestaand". Nochtans geef ik het stuk stof nog niet op.

Ooooh, er was ook de maxi dress met geweldige mooie bloemenprint die ik holderdebolder en halfslachtig paste en dan natuurlijk ook kocht. Als ik dat stuk stof droeg, namen mijn borsten en bovenlichaam meteen met drie maten toe. 

Verkopen op Vinted die handel. 

Er is ook de gouden tweedehands trui die me leuk leek op die ene broek. Ik paste het ding niet. En het ding paste niet mooi. 

Ik vertrouwde nog altijd op mijn oog voor stijl. Wat ik destijds niet door had, was: da's geen goed idee. Niet doen. Want met dat ding bracht ik de jaren '80 in vijfvoud terug; in hun lelijkste kant. 

Ik leerde dat bij een burn-out hersenverbindingen onder druk staan en zelfs verbreken onder chronische stress. Vertrouwen op inzicht, oordeel of stijl is even niet meer zo aan de orde. Je lichaam redeneert namelijk dat je die in dat moment - gevuld door eeuwige stress - toch niet nodig hebt om te overleven. Je prioriteiten liggen ergens anders: bij ademen, bij gronden, bij je opnieuw veilig voelen. 

De keuze van de juiste rok of trui is werkelijk - meer dan ooit - bijzaak. En dat had ik kunnen zien als "red alert". Ik deed het. Niet toen, maar erna. 

Ik mis die perfect passande broek, jurk, top ...