De sterke eigengereidheid van een kat

Meet Thør, aka petotter, 's werelds meest karaktervolle en eigengereide Europese kortharige straatkat. Denk ik graag. Het mannetje is zwartwit, met een hele zwarte bovenkant en een hele witte onderkant. Op zijn snoet splitsen de 2 kleuren zich mooi, als was hij een bandlid van Kiss. Op zijn bleekroze pootkussentjes duikt soms een zwarte vlek op. 

Liefelijk, doch eigenzinnig. En koppig. 

Er was een uitstap naar de dierenarts gepland. Niets ernstigs - voorlopig - maar we moeten uitsluiten dat zijn plotse, nieuwe , af-en-aan-liefde voor de ontzettend zachte Ikea-badmat als plasplekje geen lichamelijke oorzaak heeft.

Op ragdoll miss Olijfje na lijkt geen enkele kat te houden van transport. Vooral niet als het eindpunt van dat transport de enge plek van een dierenartspraktijk blijkt te zijn. Nochtans wachten daar voor de petotter 2 van de liefste en meest zorgzame artsen.

De voorbereidingen hier waren dan ook niet ... euhm ... van de poes. Weken op voorhand stond de draagmand in de woonkamer opdat het lelijke ding in mijn interieur de geur van Thør's geliefde territorium - valt dat net effe samen met mijn interieur - zou kunnen opnemen.

Ik offerde ook mijn koraalroze, kasjmieren, Indische sjaal op - omdat meneertje er zich dolgraag op nestelt in zijn secret hiding place - en drapeerde het stuk stof sierlijk in de lelijke mand. Samen met een favoriet speeltje én koekjes. Om mijn sjaal alleen maar na een nachtje dollen - door Thør, ik stel mijn slaap tegenwoordig sterk op prijs - ergens te lande en vér weg van de draagmand aan te treffen.

Daarmee was de kous nog niet af. Ik spoot nu en dan ook het bejubelde én tegelijk tot de grond gelijk gemaakte Feliway in die verdomde reismand. You never know. De spray verspreidt een kopie van het "kopjesferomoon" - een dagelijks woord uit het vocabulaire van de kattenfanaat - wat ervoor zou zorgen dat die harige viervoeters zich ook op minder toffe plaatsen zoals een krappe reismand alsnog op hun ronkende gemak zijn. Ik heb zo'n vermoeden dat mijn lieve, eigenzinnige kater alle receptoren mist om dit kopie op te vangen.

Zo geschiedde dat ik faliekant mislukte in het project "stoere kater in bruinbeige draagmand plaatsen". Na 20 minuten én werkelijk een desperate huilbui gooide ik de handdoek in de ring. Ik moest mijn meerdere qua koppigheid en doorzetting erkennen in mijn fluffy petotter: wil Thør niet in de mand, dan zal hij ook niet eindigen in de mand. Ik trok in mijn uppie naar de lieve, zorgzame dierenarts. Om huiswaarts te keren met een soort kattenkorrels die me zouden helpen zelf een urinestaal te nemen.

Om daar te ontdekken dat die meest karaktervolle en eigengereide Europese, kortharige straatkat àlle koekjes achteraan uit de draagmand heeft gevist (en uiterààrd heeft opgesmikkeld). Maar zich ook parmantig en heerlijk astrant aan het wassen is, neer gevlijd tegen het bruine onding.